|
PANORAMA No. 47 23 NOVEMBER
'astlTOULU
VAN HET AMERIKAANSCHE VOLK
roberts
D
e algemeene Amerikaansche voorstelling van de Eerste Dame
der Vereenigde Staten houdt in, dat zij in onbeschrijfelijk
weelderigen staat leeft, in een huis als een paleis, haar tijd
doorbrengt met zich voor te bereiden om deel te nemen aan
schitterende amusementen, waarop zij de grootste en hoogste personen van de wereld leert kennen, zoo nu en dan zelfs een
Koninklijke Hoogheid, en dat zij in het algemeen zorgt voor de
uiterlijkheden van het Witte Huis, terwijl de President het werk doet.
Dit is alles waar, tot op zekere hoogte. Hetgeen niet zoo
algemeen bekend is, is, dat, wanneer wij onze presidenten kiezen,
wij tevens hunne vrouwen voor den openbaren dienst bestemmen.
Eens zei een presidentsvrouw tot mij: „Ik ben ziek en ga
wat rusten. Maar morgen moet ik mijn betrekking weer waarnemen.”
Zij was overwerkt, geen ongewoon verschijnsel. Deze „betrekking” heeft de eerste vrouw van President Wilson ten grave
gebracht, zij verwoestte de gezondheid van mevrouw Taft, en zij
speelde ongetwijfeld een groote rol bij het overlijden van mevrouw
Harding, wier langdurige ziekte in het Witte Huis bekend genoeg is.
Mevrouw Hoover echter zal er niet onder bezwijken; lichamelijk, geestelijk en wat haar temperament betreft, is zij buitengewoon geschikt voor haar nieuwe plichten.
Zij is gezond, sterk, kalm. Haar geestelijke activiteit verraadt
zich nooit door zenuwachtige gebaren. Zij bezit een evenwichtige
natuur en is nooit gekunsteld in haar optreden. Bovendien spreekt
zij verschillende vreemde talen, wat een groot voordeel is. Maar
haar beste en kostbaarste hoedanigheid is haar vlugheid van geest,
haar voortdurende belangstelling. De menschen vermoeien haar niet.
En dat is van essentieel belang, want de betrekking van de
Eerste Dame van Amerika bestaat juist in* den omgang met menschen. Deze omringen haar steeds, zelfs in het Witte Huis, zij
bewaren de tradities en de precedenten, geschapen door vroegere
Eerste Dames. Zij verdringen zich ten getale van honderden iederen
dag in de hallen van het gebouw van de Uitvoerende Macht en
koorden, welke voor
vullen de officieele
worden alleen uit de kamers gehouden door
de openstaande deuren zijn gespannen. Zij
recepties, zij zenden kaarten, waarin zij om een onderhoud verzoeken, en zij schrijven duizenden brieven, zoodat de dagelijks
inkomende post behandeld moet worden door een particulieren
secretaris met een staf van assistenten.
Menschen zijn er steeds. Iedereen heeft er wat te vragen. De
lange rij gasten op een officieele receptie van het Witte Huis verwachten, dat de President hun tenminste de hand reikt, maar van
de Eerste Dame verwachten zij meer. Dit kan bestaan in een glimlach, maar eigenlijk hoopt iedereen op een paar vriendelijke woorden.
Men kan deze menschen niet ontvluchten. Wij Amerikanen
gevoelen zooveel sympathie voor onze Eerste Dames, dat wij
daaraan ook uitdrukking willen geven. Zij behooren ons toe, en
wij houden van haar. Wij reikhalzen er naar ze te zien, te weten,
hoe zij er uitzien, wat zij zeggen, hoe zij zich kleeden. Wij willen
er achter komen op welke manier zij leven, wat zij dagelijks doen,
hoe zij haar positie opvatten.
De Eerste Dame heeft twee bepaalde functies te vervullen.
Ten eerste moet zij het huis van de uitvoerende Macht („het huis
van den President” staat op zilvermerken) dirigeeren. Voorts heeft
zij haar officieele verantwoordelijkheden. Dit gedeelte van hare
plichten heeft een reusachtigen omvang aangenomen. Daartoe behoort het ontvangen op groote schaal, de correspondentie, het begeleiden van den president bij feitelijk alle feestelijke gelegenheden,
het ontvangen van particuliere bezoeken op vastgestelde tijden, het
leenen van haar naam aan philantropische instellingen en het patroniseeren daarvan, waar het mogelijk is. Bij allerlei gelegenheden
wordt zij gefotografeerd of wordt er een portret van haar geschilderd. Haar dag moet ingedeeld zijn als die van den President;
bovendien moet zij nog zorgen voor een kleeding, waarover het
vrouwelijk deel van de Amerikaansche bevolking beschrijvingen
wil lezen, zij moet op haar bediendenpersoneel het toezicht houden,
tijd voor haar familie vinden, en zich op de hoogte van de politiek stellen — maar op dat gebied nooit ingrijpen! Zij moet eenige
beweging nemen, van dichtbij gevolgd door een agent van de geheime politie, regelmatig ter kerke gaan, en klaar staan om, dikwijls zonder voorafgaande waarschuwing, aan de lunch of aan het
diner eeregasten te ontvangen, die de President meebrengt.
2
|