|
DE MODE
VALSCH ALARM.
De vader van den nu onlangs te Hamburg overleden
heer Hagenbeek, eigenaar van het wereldberoemde Dierenpark aldaar, deelt ons in zijn gedenkschriften allerlei avonturen mee, waar een gewoon mensch soms de haren van te
berge rijzen van schrik.
Zoo was eens, in den zomer van het jaar 1874, een reuzenslang uit haar gevangenis ontsnapt en waren daardoor alle
aanwezige dieren in de grootste consternatie geraakt.
Daar de vluchteling eerst onlangs, en in min-gunstigen
toestand uit Afrika was gekomen, had hij een warm bad
gekregen, in een kuip,, die in het roofdierenhuis stond,
en waarin zich nog vele andere dieren op dat oogenblik bevonden, als apen en allerhande vogels.
De kuip had twee deksels, waarop bovendien nog eenige
planken waren gelegd. Nadat het dier goed in zijn kuip
was gesloten, was de heer Hagenbeek zeff dus naar zijn werkkamer gegaan waar hij een paar uur later werd geroepen.
De slang was uit haar kooi gekropen en zat reeds op de
hokken der apen. Toen hij zich dan ook onmiddellijk daarheen spoedde, vond hij alles in oproer. Tijgers, leeuwen en
andere wilde dieren, sprongen als waanzinnig in hun kooien
rond, of sloegen al brullend tegen de tralies. Apen en papagaaien schreeuwden zoo hard, als zij maar konden ; kortom
het was een oorverdoovend lawaai. De slang moest gevangen worden, maar dit was niet bepaald een makkelijke
taak, want het kruipend gedierte was in het bad zoo levendig
geworden, dat de snelheid van haar bewegingen met alle
pogingen spotte. Telkens als de heer Hagenbeek meende
haar gegrepen te hebben, was zij op hetzelfde oogenblik
weer ontglipt. Intusschen had hij een knecht opgedragen
een vangnet te halen, waarmee dikwijls kleine roofdierep
die uit hun kooi waren ontsnapt weer werden opgevangen.
Eindelijk mocht het hem gelukken, dit net over den kop
te werpen van het monster, wat haar echter zoo woedend
maakte, dat zij direct in het werk beet. De heer Hagenbeek
zelf pakte de slang vlug achter in den nek en zoo was men
haar baas.
is in Engeland en Amerika in den laatsten tijd a la
Russe. De jeugdige schoone, hierboven afgebeeld, draagt
op het eene portret een Russisch kapsel van zwart
zijden lint, waarin ter linkerzijde en bundel gele paradijsvogelveeren.
Op de andere foto draagt zij een kapsel, dat te danken
is aan een welbekende Parijsche modiste. Ook deze
hoofdtooi is Russisch van karakter, trouwens — men
zal het toegeven — zeer artistiek.
In onzen tijd kunnen we ons zoo iets niet meer voorstellen,
maar eigenaardig is het, als wij lezen, hoe men een goede
honderd jaar terug, elkaar seinen gaf. Toen b.v. in het
jaar 1804 in Schotland de tijding verspreid werd, dat de
Franschen op Engelsch grondgebied geland waren, werd er
in Schotland afgesproken, dat, — zoo de vijand ook dit land
naderde, — het sein daarvan gegeven zou worden, doordat,
van Hume Castle te beginnen, de reuzenham in brand zou
gestoken worden, die bij wijze van vlag dienst deed. Van
daar uit zouden alle huizen het voorbeeld volgen.
En zoo waar: in den nacht van 31 Januari, 1804, verspreidde de ham van genoemd kasteel zijn waarschuwenden rook,
en zoo was het weldra een heel offerfeest . . . Gelukkig
bleek het „valsch alarm” te zijn; maar menig varkentje was
op die manier in de vlammen opgegaan !
|